Dziewczęta są uparte i pewnego dnia uratują świat. Z nudów zdobędą uprawnienia do kierowania statkiem powietrznym (Papierowym Skrzydłem lub ancelstierrańskim płatowcem), a z ciekawości otworzą tajemnicze drzwi w bibliotece. Przechytrzą dorosłych. Odpędzą padlinożerców. Zanim się obejrzysz, pokonają bestię i obudzą – chuchnięciem zamiast pocałunku; dziewczęta nie całują nieznajomych – zaklętego księcia.
Gdzie ojciec nie może, tam córkę pośle
Otrzymawszy miecz i pas z dzwonkami, czyli przybory nekromanty, osiemnastoletnia Sabriel postanawia odnaleźć ojca. Podejrzewa, że został uwięziony przez swoich licznych wrogów (ten, kto nakłada więzy na Zmarłych, nie cieszy się sympatią złowrogich istot). Dziewiętnastoletnią Lirael również czeka niełatwe zadanie. Wyrusza, by przyjrzeć się zagadkowym wykopaliskom i ocalić Stare Królestwo.
Bystre (Sabriel świetnie się uczy, Lirael zaś samodzielnie opanowuje Magię Kodeksu), lecz niedoświadczone bohaterki wędrują po nieznanych krainach. Nie zatrzymują się mimo wątpliwości. Lirael, samotna i pozbawiona daru Widzenia, zastanawia się, czemu nie przypomina innych przedstawicielek rodu. Sabriel – w przeciwieństwie do ojca, pięćdziesiątego drugiego Abhorsena – nie zastępuje imienia odziedziczonym tytułem.
Rodzice albo nie żyją (zob. matki tytułowych bohaterek), albo pracują (zob. Terciel). Wychowują następczynie, nie córki. Choć tęsknią za dziećmi, rzadko je odwiedzają, zajęci walką i polityką. Ledwo się uporają z jednym problemem, pojawia się następny (np. potężna guślarka, strzaskane kamienie Kodeksu).
W martwym ciele groźny duch
I kot syty, i kraina cała
Bohaterkom towarzyszą Mogget, złośliwy kot, który nie jest kotem, ale (jeśli akurat nie śpi) służy radą w zamian za puszkę sardynek, oczytany pies, książę Sameth, przytłoczony obowiązkami twórca magiczno-mechanicznych zabawek, oraz Touchstone, tajemniczy berserk.
Otrzymawszy miecz i pas z dzwonkami, czyli przybory nekromanty, osiemnastoletnia Sabriel postanawia odnaleźć ojca. Podejrzewa, że został uwięziony przez swoich licznych wrogów (ten, kto nakłada więzy na Zmarłych, nie cieszy się sympatią złowrogich istot). Dziewiętnastoletnią Lirael również czeka niełatwe zadanie. Wyrusza, by przyjrzeć się zagadkowym wykopaliskom i ocalić Stare Królestwo.
Bystre (Sabriel świetnie się uczy, Lirael zaś samodzielnie opanowuje Magię Kodeksu), lecz niedoświadczone bohaterki wędrują po nieznanych krainach. Nie zatrzymują się mimo wątpliwości. Lirael, samotna i pozbawiona daru Widzenia, zastanawia się, czemu nie przypomina innych przedstawicielek rodu. Sabriel – w przeciwieństwie do ojca, pięćdziesiątego drugiego Abhorsena – nie zastępuje imienia odziedziczonym tytułem.
Rodzice albo nie żyją (zob. matki tytułowych bohaterek), albo pracują (zob. Terciel). Wychowują następczynie, nie córki. Choć tęsknią za dziećmi, rzadko je odwiedzają, zajęci walką i polityką. Ledwo się uporają z jednym problemem, pojawia się następny (np. potężna guślarka, strzaskane kamienie Kodeksu).
W martwym ciele groźny duch
Stare Królestwo spowija mgła. Stworzenia, które dawniej były ludźmi, zajmują opuszczone ciała i pustoszą osady. Władze Ancelstierre przesiedlają uchodźców, wydając ich na pastwę dzikich zwierząt. Żołnierze dezerterują. Nawet śmierć nie przynosi ukojenia: zmarłych niewolników się wskrzesza i zmusza do dalszej pracy.
Szpetne, wygłodniałe istoty zerkają zza okiennic. Nie oszczędzają sceptyków, lepiej więc w nie uwierzyć. Gdy zapada zmrok, Mordikant (ulepiony z błota i krwi) rozpoczyna łowy. Mordaut też nocą zaspokaja głód; za dnia udaje rybaka o pomarszczonej twarzy. (Człowiek – zarówno nekromanta, jak i kierowca przekupiony srebrnymi denarami – bywa równie niebezpieczny, co wymienione potwory).
Płynąca woda chroni przed Zmarłymi, woda i Abhorsen. Gwizdnięciem sprowadza on(a) ulewę, siedmioma dzwonkami natomiast ujarzmia przeciwników (Ranna usypia, hałaśliwy Mosrael budzi, Kibeth prowadzi, Dyrim obdarza głosem, niesforny Belgaer przywraca pamięć, Saraneth wiąże, Astarael wypędza). Im silniejszy mag, tym więcej pokus i trudnych decyzji (m.in. kogo najpierw ratować, komu zagrozi wezwana powódź).
Bohaterkom towarzyszą Mogget, złośliwy kot, który nie jest kotem, ale (jeśli akurat nie śpi) służy radą w zamian za puszkę sardynek, oczytany pies, książę Sameth, przytłoczony obowiązkami twórca magiczno-mechanicznych zabawek, oraz Touchstone, tajemniczy berserk.
Ancelstierre przypomina dwudziestowieczną Anglię. Kraj ten, rozległy i niemagiczny, sąsiaduje ze Starym Królestwem. Granicę wyznacza Mur. Różnice (np. czasowe) utrudniają porozumienie między państwami. A podobieństwa? Znajomości – według Nicholasa, młodzieńca nieodróżniającego Zmarłych od trędowatych – wszędzie się przydają.
Czytelnik odwiedza Wyverley College, szkołę żeńską, i dumną, acz podupadłą stolicę, dom Abhorsenów, gdzie sługi przypalają mleko, i Poświęconą Pieczarę, królewski grobowiec. Lektura umacnia tysiącletnie mury. Przeszukując Wielką Bibliotekę, ciekawska Lirael odkrywa sekrety przygniecione stertą dokumentów. Opasłe woluminy szczerzą kły, jak gdyby wyczuły sztylety noszone przez pracowniczki. Wiedza czasem szkodzi, dlatego magiczne księgi zmieniają treść, kierowane okolicznościami i chwilową zachcianką.
Dziewczęta nie czekają, aż przygoda sama je znajdzie. Kiedy zegar wybija północ, opuszczają dom rodzinny. W drogę, trzeba przecież wesprzeć poddanych i przyłapać księcia potajemnie wymykającego się z pałacu! Księżniczki dowodzą wojskiem. Nekromantki wskrzeszają królika szkolnej koleżanki. Boją się, ale działają. Gwiżdżą na niebezpieczeństwa.
Czytelnik odwiedza Wyverley College, szkołę żeńską, i dumną, acz podupadłą stolicę, dom Abhorsenów, gdzie sługi przypalają mleko, i Poświęconą Pieczarę, królewski grobowiec. Lektura umacnia tysiącletnie mury. Przeszukując Wielką Bibliotekę, ciekawska Lirael odkrywa sekrety przygniecione stertą dokumentów. Opasłe woluminy szczerzą kły, jak gdyby wyczuły sztylety noszone przez pracowniczki. Wiedza czasem szkodzi, dlatego magiczne księgi zmieniają treść, kierowane okolicznościami i chwilową zachcianką.
Dziewczęta nie czekają, aż przygoda sama je znajdzie. Kiedy zegar wybija północ, opuszczają dom rodzinny. W drogę, trzeba przecież wesprzeć poddanych i przyłapać księcia potajemnie wymykającego się z pałacu! Księżniczki dowodzą wojskiem. Nekromantki wskrzeszają królika szkolnej koleżanki. Boją się, ale działają. Gwiżdżą na niebezpieczeństwa.
Garth Nix, Stare Królestwo: Sabriel (s. 360), Lirael. Córka Clayrów (s. 488), Abhorsen (s. 424), Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014
Dziękuję wszystkim czytelni(cz)kom: tym, co zaglądają tutaj od kilku lat (blog założyłam w sierpniu 2010 roku), i tym nowym. Dobrze, że jesteście! :) Jeśli chcielibyście zapytać o coś, co nie jest powiązane z żadnym wpisem, piszcie tutaj lub ślijcie maile (upupa.epops@onet.pl). Odpowiem i pomogę, jeśli tylko będę w stanie.
Przygarnie ktoś Marinę Zafóna? :) Chętnych proszę o polecenie mi książki z nastoletnią protagonistką, którą polubiliście – spośród piszących wylosuję tego, kto dostanie powieść. Wyniki losowania podam trzynastego września.
EDIT: Nową właścicielką (przyjaciółką?) Mariny zostaje Książniczka! :)
***
Dziękuję wszystkim czytelni(cz)kom: tym, co zaglądają tutaj od kilku lat (blog założyłam w sierpniu 2010 roku), i tym nowym. Dobrze, że jesteście! :) Jeśli chcielibyście zapytać o coś, co nie jest powiązane z żadnym wpisem, piszcie tutaj lub ślijcie maile (upupa.epops@onet.pl). Odpowiem i pomogę, jeśli tylko będę w stanie.
Przygarnie ktoś Marinę Zafóna? :) Chętnych proszę o polecenie mi książki z nastoletnią protagonistką, którą polubiliście – spośród piszących wylosuję tego, kto dostanie powieść. Wyniki losowania podam trzynastego września.
EDIT: Nową właścicielką (przyjaciółką?) Mariny zostaje Książniczka! :)
Pierwszy raz słyszę o tej serii, raczej jednak nie sięgnę po nią w najbliższym czasie - nie mój typ przygody :)
OdpowiedzUsuńPs. Polecam Ci Tesse Gray z "Diabelskich maszyn" Cassandry Clare. Wyjątkowo mądra, rozważna, niebojąca sie podjąć trudnych decyzji młoda dziewczyna.Łatwo się z nią utożsamić. No i kocha ksiązki. Czego chcieć więcej?
Pozdrawiam
http://spisanezpamieci.blogspot.com/
Nie znam tej trylogii (bo to trylogia, prawda?). Tessa – jak każda bohaterka, która lubi książki – wydaje się sympatyczna. :)
UsuńZ CC nigdy nie wiadomo, czy cykl jest trylogią czy nie. Ta pisarka pisze dopóki może na danym temacie zarobić :-)
UsuńMiło mi teraz widzieć na blogach tę trylogię Nixa. Przeczytałam ją, kiedy chyba po raz pierwszy wydano, już ponad dziesięć lat temu. Pamiętam, jak nie mogłam się od książek oderwać, ale jak jednocześnie przerażały mnie te wszystkie trupy i mroczna atmosfera. Przez wiele lat później wspominałam te książki, ich intensywność i klimat. Wtedy wypożyczyłam z biblioteki. Muszę je kupić i przeczytać na nowo. Podejrzewam, że już nie będę tak mocno czuła wszystkiego, ale może nadal mi się będą podobać :). Czasami tęsknię za intensywnością, z jaką wszystko przeżywałam w wieku lat 14, 15. Książki miały inny smak.
OdpowiedzUsuńNie zniechęcaj się, nawet jeśli Zmarli cię nie przerażą – kto wie, czy bohaterowie i ich przygody nie wzbudzą teraz innych (równie silnych) emocji? Mam nadzieję, że wspomniana intensywność uczuć powróci. Ja nie płaczę nad książkami, ale się śmieję i przeżywam losy swoich ulubieńców. Dłonie mi się pocą, gdy opowieść dobiega końca. ;)
UsuńTak zrobię, dobra rada :).
UsuńDobry, oj dobry tekst! Podobnie jak poprzedniczka -- czytałam trylogię, kiedy wyszła u nas po raz pierwszy, ale wtedy nie zachwyciłam się nią tak zupełnie i do końca (o czym niech świadczy fakt, że "Abhorsena" już nie nabyłam, ale wypożyczyłam i do dziś mam niekompletną serię, co muszę w końcu uzupełnić -- i zabrać się za powtórkę). A teraz jak czytam refleksje po lekturze innych to mam coraz większą ochotę wrócić :).
OdpowiedzUsuńW ostatnim tomie Nix wystawia czytelników na próbę (mam tu na myśli prolog). Uwagi Moggeta są jeszcze bardziej zjadliwe, a Chlorr – jeszcze bardziej intrygująca. ;)
UsuńO serii słyszałam, ale jednocześnie przyczepiła się do niej łatka "młodzieżowa"... Opisałaś jednak w taki sposób, że żałuję, iż pominęłam.
OdpowiedzUsuńBohaterki są nastolatkami i dojrzewają, podróżując po Starym Królestwie – stąd to określenie. ;) Myślę, że dorosłe czytelniczki również pokochają Sabriel i Lirael, zwłaszcza jeśli lubią magię, gadające koty i opowieści o dziewczętach, które przechytrzą nawet doświadczonego nekromantę.
UsuńJuż tyle razy widziałam te książki, tyle razy obiły mi się o uszy, ale wątpiłam, by było to coś wartościowego. Takie miałam dziwne przeczucie. Ty zaś rozwiałaś wszelkie moje wątpliwości. Zapamiętam i zajrzę do nekromantek:)
OdpowiedzUsuńJesteś niesamowita <3
OdpowiedzUsuńKoniecznie muszę poznać, ale dopiero przy najbliższej okazji ;)
Czytałam "Sabriel" i choć nie byłam nią jakoś specjalnie zachwycona to z pewnością sięgnę po kolejne dwa tomy- "Lirael" czeka już nawet na półce. ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam,
Nada
Chyba gdzieś już widziałam te książki, ale jakoś nie przyciągnęły mojej uwagi -.- Ostatnio jestem strasznie wybredna z książkami.
OdpowiedzUsuńBardzo bym chciała przeczytać całą trylogię :) Czuję, że to zdecydowanie moje klimaty, lubię fantastykę i szukam ciekawych książek z tego gatunku - powieści Gartha Nixa właśnie takie mi się wydają. Mam nadzieję, że w końcu uda mi się je zdobyć.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ciepło
Normalnie nie czytam takich książek, a Ty sprawiasz, że mam ogromną ochotę :)
OdpowiedzUsuńZłośliwy kot Mogget mnie zaintrygował. Może się skuszę :)
OdpowiedzUsuńPierwszy tom już jest na mojej półce, jednak nie mogę się za niego jakoś zabrać. Postać kota jak najbardziej mnie zainteresowała :D
OdpowiedzUsuńNiedługo zabiorę się za całą serię. To zdecydowanie moje klimaty :)
Przyznaję bez bicia, że serii nie znam. Ale Twój post mnie bardzo, bardzo zachęcił. Ciekawe, czy dorwę chociaż pierwsze tomiszcze w swojej bibliotece.
OdpowiedzUsuńPS. Chciałabym Ci strasznie polecić jakąś książkę z nastoletnią, charyzmatyczną bohaterką, ale jak na razie przypominają mi się tylko takie, które mnie wkurzały XD Sama zresztą takie tworzę, chyba mam syndrom irytującej głównej bohaterki.
Poczekam, aż coś ci się przypomni. :) Moja lista sympatycznych bohaterek nie ma końca: dziewiętnastoletnia Polly Perks, siedemnastoletnia Cassandra Mortmain, piętnastoletnia Mor...
UsuńEhh, te Twoje recenzja, zachęcają na maksa, choć jestem w nieco starszej grupie wiekowej, to z przyjemnością bym zapoznała się z tą serią;) Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńBardzo lubię tę serię ;) Chociaż najbardziej chyba podobał mi się drugi tom :)
OdpowiedzUsuńO, jak się teraz cieszę, że "Sabriel" już czeka na półce! Może dzięki Tobie poczeka krócej ;)
OdpowiedzUsuńJestem bardzo ciekawa tej serii :) A Twoje recenzja sprawiła, że intryguje mnie ona coraz bardziej :)
OdpowiedzUsuńKażda Twoja recenzja stara się wyłonić klimat książki, o której piszesz. Dlatego jestem niemal pewna, że seria ta o nekromantkach zawładnie moim sercem i umysłem :) Cieszę się, że piszesz, bo to , co polecasz jest świetne :) i spełnia moje oczekiwania :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie
O, Mur jak u Martina :P.
OdpowiedzUsuńSerię mam już od dłuższego czasu w planach, a widzę ją już wszędzie :). Mam nadzieję, że niedługo dorwę "Sabriel". Zapowiada się obiecująco ^^.
City of Dreaming Books
Też o tym pomyślałam, zwłaszcza że za Murem zawsze pada śnieg. ;) Do książek, w których pojawia się Mur, należą też Gwiezdny pył i My.
UsuńJa mam w domu ,,Clariel", ale chcę zacząć od tego tomu, więc będę musiała sobie go kupić :)
OdpowiedzUsuńCzytałam serię, łącznie z "Clariel".
OdpowiedzUsuńZ chęcią także przygarnęłabym Marinę Zafóna, ale jaką książkę mogłabym Ci polecić z nastoletnią bohaterką?
Polecam Ci dwie serie. Pierwsza to "Siedem Królestw", której autorką jest Cinda Williams Chima a pierwszy tom to "Król Demon". W serii przeplatają się losy Hana i Raisy. Mimo,że Raisa początkowo irytuje widać jak jej postawa ulega przemianie, a serię czyta się dobrze.
Druga seria to "Kroniki czerwonej pustyni", których autorką jest Moira Young. Saba to silna i charakterystyczna postać.
Tyle nowych tytułów, a ja jeszcze nie przeczytałam Clariel. ;) Dziękuję!
UsuńNotkę czyta się cudownie. O tej serii wiedziałam bardzo niewiele, w sumie tylko tyle że istnieje. A teraz jestem zaintrygowana i chętnie jej poszukam :)
OdpowiedzUsuńCo do książki, polecam "Odnaleźć swą drogę" Aleksandry Rudy - bardzo humorystyczna powieść o przygodach Olgierdy Lachy, trochę złośliwej dziewczyny, która potrafi sobie radzić w życiu zarabiając chociażby na pędzeniu alkoholu z kumplem półkrasnoludem ;)
Pozdrawiam,
http://magiel-kulturalny.blogspot.com/
Ciekawe! Skoro jest półkrasnolud, może i krasnoludzice się znajdą? ;)
UsuńNie moja bajka, jeśli już zdarzy mi się je czytać. Ostatnio zdarzyło się, była to... Alicja w Krainie Czarów. Daleka jestem od zachwytów. Ale koty w każdej postaci lubię, nawet złośliwego Moggeta, który kotem nie jest ;)
OdpowiedzUsuńKoty zawsze zachwycają czytelników: zarówno Mogget, jak i Kot z Cheshire. ;)
UsuńDziękuję ci bardzo za komentarz u mnie, jeśli nie widziałaś to odpisałam, iż moim ulubionym bohaterem był Prosiaczek... Troszkę się z nim utożsamiałam.
OdpowiedzUsuńOpisywana przez Ciebie seria raczej nie jest w moim typie, troszkę zbyt wysoki poziom abstrakcji jak na mnie, jeszcze muszę trochę dojrzeć, albo obyć się w podobnych światach, żeby zaczęło mnie "ciągnąc" do tym podobnych lektur. Jestem za to pod wrażeniem Twojej listy recenzji, bardzo gratuluję :). Podoba mi się także w jaki sposób oddajesz wrażenia, które wywarła lektura. Na pewno będę do Ciebie stale zaglądać :)
A jeśli chodzi o protagonistkę, która polubiłam... (dobrze, że nie antagonistkę, osobiście nigdy nie rozumiem ludzi, którzy lubią złe charaktery [patrz, współtwórca mojego bloga]!) to wybiorę Rose z "Akademii Wampirów". Czytaj dalej, niech nie zraża Cię ten tytuł :). Rose jest jedną z naprawdę niewielu bohaterek, o których mogę powiedzieć, że jest normalną osobą, z krwi i kości. Nie jest miałka jak rozmoczony karton, chce działać i nie boi się żadnego wyzwania. Nie straszne jej nawet przywracanie kogoś do życia! Sama długo wzbraniałam się przed lektura serii (jeszcze został mi ostatni tom!), ale koleżanka namawiała mnie tak długo,iż w końcu uległam. Dobrze, że to zrobiłam, bo w zalewie bohaterek, które ciągle wahają się "wybrać tego wrażliwego blondyna czy odważnego bruneta" miałam już dość. Czy nastolatki, które żyją w magicznych/ postapokaliptycznych/ jakichkolwiek światach naprawdę nie mają większych problemów? Rose ma większe problemy, choć i tu watek miłosny się pojawia - co więcej, Dymitr jest chyba jedyną (chyba na pewno) książkową postacią, w której zadurzyłam się od kilku dobrych lat. Polecam, spróbuj, wciąga :). A jeśli zachęci Cię to do podarowania mi książki, to mój wewnętrzny książkowy potwór będzie syty... chociaż przez chwilkę!
Uściski od Książniczki, którą znajdziesz zawsze Po drugiej stronie książki
PS Widzę, że wspomniany współtwórca "Po drugiej stronie książki" już Cię obserwuje, wiedziałam, że awatar z Maleficent skradnie jego serce, haha.
UsuńAntagonist(k)ę lubi się chyba jako postać literacką, nie osobę, z którą wybrałoby się do kina. ;)
UsuńNawiązując do Starego Królestwa: Sabriel poznajemy, kiedy wskrzesza królika młodszej uczennicy (wspominam o tym, bo napisałaś, że Rose przywraca kogoś do życia – podobieństwo?). W trylogii nie ma trójkątów; tylko pierwszy tom zawiera wątek miłosny, i to niewielki.
Dziękuję za komentarz, świetnie się czytało słowa podyktowane przez wygłodniałego potwora książkowego. ;)
Dużo się dziej w tej serii, poczułam się zaintrygowana ;)
OdpowiedzUsuń"Marinę" w swojej biblioteczce mam, ale chociaż oryginalna raczej nie będę to polecam Igrzyska śmierci ;)
Powiem szczerze, że byłam pewna, że mówi się nakromanki, no ale przecież męski rzeczownik to nekromanta :D więc nie wiem skąd mi się to wzięło.
OdpowiedzUsuńŚwietnie napisałaś recenzję, bardzo zachęcająco - mam wielką ochotę na lekturę tych książek!
A co do konkursu...trudne pytanie, bo nie chciałabym wybrać jakiejś książki uchodzącej za klasykę, albo top ostatnich list wydawniczych... przychodzą mi na myśl same kobiece postaci (nie nastolatki). Chyba spasuję... ale mogę zawsze polecić te starsze panie :D
Dorosłe bohaterki też bywają wspaniałe. :) O kim pomyślałaś?
UsuńNie czytałam tej serii. Zachęcasz...
OdpowiedzUsuńPolecam ci serię, trylogię "Igrzyska śmierci" - strasznie mi się podobała. Wciąga jak odkurzacz, a nastolatka jest odważna, sprytna, zwinna, niemalże jak wiewiórka ;)
Polecam Trudi Canavan i niemal wszystkie jej książki: serię z Magami (jest genialna!). Trylogia czarnego Maga
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4017/gildia-magow
i seria Era Pięciorga.
Obie z mamą byłyśmy nimi zachwycone.
Ale porównania! Książka przypomina odkurzacz, a bohaterka wiewiórkę. ;) Podczytywałam już Igrzyska śmierci, Katniss istotnie wzbudza sympatię.
UsuńNie znałam tej serii, ale ogromnie mnie zaintrygowałaś. Gratuluję wytrwałości w prowadzeniu bloga od 5 lat. To jest naprawdę duży wyczyn. Wielki szacun dla Ciebie:-))
OdpowiedzUsuńChyba pierwszy raz spotkałam się z tą serią w gimnazjum. Pamiętam, że była bardzo wciągająca. Niemniej, po trzeciej książce jakoś specjalnie za książkami tego Autora nie patrzyłam. Zmiana ulubionych tematów po prostu...
OdpowiedzUsuńA i gratulacje 5lecia blogowania :)
UsuńA ja chcę jeszcze przeczytać Clariel. :)
UsuńDawno już nie czytałam żadnej serii fantasy, a tego typu książki zazwyczaj miło i szybko się czyta, jeśli oczywiście historia jest wciągająca, a po Twoim (jak zwykle świetnym ;) ) wpisie wnioskuję, że mógłby mi się spodobać ten przedstawiony świat ;)
OdpowiedzUsuń"Kot, który nie jest kotem" - to brzmi bardzo intrygująco.
OdpowiedzUsuńJak się odkopię z zaległości książkowych, to chętnie sięgnę po tę serię. :)
Sabriel i Lirael za mną, Abhorsen i Clariel przede mną. Upiorna mitologia u Nixa jest prześwietna, tak samo zresztą, jak zderzenie magicznego i niemagicznego świata :)
OdpowiedzUsuńCzytam recenzje o tej serii i czytam i ... muszę w końcu przeczytać książki :)
OdpowiedzUsuńZaczęłam czytać tą serie (pierwsza część), ale niestety nie dałam rady. Książka wydaje sie byc ciekawa, ale jest jakoś tak ciężko napisana, że jej czytanie szło mi marnie. Jednak mimo to nie poddam sie i za niedługo mam zamiar zrobić kolejne podejście, może tym razem bardziej mnie wciągnie :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i zapraszam do mnie ~Nataliaaa
happy1forever.blogspot.com
Hm, a poznałaś już Moggeta? Tak intryguje, że nie można się oderwać od lektury. ;)
UsuńDziękuję za komentarze i polecone książki (postaram się wszystkie przeczytać!). :)
OdpowiedzUsuńCzytałam pierwszy tom już jakiś czas temu. Pamiętam że podobało mi się ale nie pamiętam dlaczego nie sięgnęłam po drugi :-) Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń